CHOSZCZNO. Życiową podróż rozpoczęła w Białymstoku. Przez Rzące, Bydgoszcz, Sulęcin, w końcu wylądowała w Choszcznie. Mówi, że trafiła tu za swoją miłością. Najpierw wychowała czwórkę synów, a teraz spełnia swoje życiowe marzenie…, czyli pisze wiersze. „Lira” i „Lutnia”, to tytuły tomików, które już wydała. W szufladzie trzyma materiał na kilka kolejnych. Marzy też o wydaniu książki. – To człowiek renesansu – mówią o ELŻBIECIE ŻUKROWSKIEJ przyjaciele, którzy wczoraj przyszli na spotkanie z nią do Miejskiej Biblioteki Publicznej.
ELŻBIETA ŻUKROWSKA opowiadając o sobie, przypomina, że do Choszczna trafiła w 1976 roku, już jako żona i matka dwóch synów.
„Jak lunatycy idziemy
W pustkę wieczornej ciszy
Nęcimy ją biciem serc
Uściskiem rąk
Ukradkowym spojrzeniem
Nadzieją na pocałunki…"
Wczoraj zdradziła nam, że ten wiersz napisała w 1967 roku, czyli jako 16-letnia dziewczyna. Już wtedy czuła w sobie pragnienie do pisania. – Niestety najczęściej tak bywało, że to co stworzyłam trafiało do kosza. W tym pisaniu problem tkwił chyba w tym, że za każdym razem tekstowi bohaterowie rządzili mną, a nie odwrotnie. Trwało to i trwało, aż w końcu spostrzegłam, że… już jestem na emeryturze. Dopiero wtedy chwyciłam komputer za rogi i w końcu stworzyłam swoją pierwszą powieść. Zatytułowałam ją „Na końcu Kasztanowej drogi” i opisuję w niej czas wojny oraz tuż po jej zakończeniu – podkreśla, że potem stworzyła jeszcze kilka opowiadań, no i wiersze. - Ponad dwa tysiące wierszy - zapewnia. Dziś już zdążyła przyzwyczaić się do komputera, bo jej twórczość spotkać można na blogu „Myślę sobie…” oraz na facebooku. – Mam tam bardzo wielu stałych czytelników, ale to nie to samo, co w wydaniu papierowym – podkreśla, że dziś nie stać jej na sfinansowanie kolejnych tomików.
Na pytanie, o to, o czym lubi pisać, zdecydowanie odpowiada…, że o miłości. - Trafiają się też erotyki, opisy natury, a nawet modlitwy – zauważa, że tworzyła też do obrazów namalowanych przez jej siostrę HANNĘ MOCZYDŁOWSKĄ- WILIŃSKĄ. Mówi też o spoglądaniu na świat, swoich myślach, rozterkach, wszelkich radościach, a nawet o podglądaniu…, może podpatrywaniu? Niedawno kilka wierszy napisała o Ukrainie.
Na wczorajszym spotkaniu kilka jej wierszy przeczytała młodzież z Publicznego Gimnazjum w Choszcznie. – Tak jakbym je dla was pisała – skomentowała to poetka. Cieszy ją to, że także młodzi ludzie sięgają po taką twórczość i zdecydowanie zaprasza wszystkich do kontaktu. Np. przez bloga lub facebooka. „Nowe bywa trudne i może wymagać nowego słownictwa, ale ci, którzy mają dar wypowiadania swoich myśli, mają do powiedzenia coś odkrywczego i porywającego umysły, zawsze znajdują możliwie proste i nieskomplikowane słowa. Sława klucze – jasne i malownicze.” – tak w tomiku „Lutnia” komentuje jej twórczość TELEMACH PILITSIDIS.
„Jak lunatycy idziemyW pustkę wieczornej ciszy
Nęcimy ją biciem serc
Uściskiem rąk
Ukradkowym spojrzeniem
Nadzieją na pocałunki…"
Wczoraj zdradziła nam, że ten wiersz napisała w 1967 roku, czyli jako 16-letnia dziewczyna. Już wtedy czuła w sobie pragnienie do pisania. – Niestety najczęściej tak bywało, że to co stworzyłam trafiało do kosza. W tym pisaniu problem tkwił chyba w tym, że za każdym razem tekstowi bohaterowie rządzili mną, a nie odwrotnie. Trwało to i trwało, aż w końcu spostrzegłam, że… już jestem na emeryturze. Dopiero wtedy chwyciłam komputer za rogi i w końcu stworzyłam swoją pierwszą powieść. Zatytułowałam ją „Na końcu Kasztanowej drogi” i opisuję w niej czas wojny oraz tuż po jej zakończeniu – podkreśla, że potem stworzyła jeszcze kilka opowiadań, no i wiersze. - Ponad dwa tysiące wierszy - zapewnia. Dziś już zdążyła przyzwyczaić się do komputera, bo jej twórczość spotkać można na blogu „Myślę sobie…” oraz na facebooku. – Mam tam bardzo wielu stałych czytelników, ale to nie to samo, co w wydaniu papierowym – podkreśla, że dziś nie stać jej na sfinansowanie kolejnych tomików.
Na pytanie, o to, o czym lubi pisać, zdecydowanie odpowiada…, że o miłości. - Trafiają się też erotyki, opisy natury, a nawet modlitwy – zauważa, że tworzyła też do obrazów namalowanych przez jej siostrę HANNĘ MOCZYDŁOWSKĄ- WILIŃSKĄ. Mówi też o spoglądaniu na świat, swoich myślach, rozterkach, wszelkich radościach, a nawet o podglądaniu…, może podpatrywaniu? Niedawno kilka wierszy napisała o Ukrainie.
Na wczorajszym spotkaniu kilka jej wierszy przeczytała młodzież z Publicznego Gimnazjum w Choszcznie. – Tak jakbym je dla was pisała – skomentowała to poetka. Cieszy ją to, że także młodzi ludzie sięgają po taką twórczość i zdecydowanie zaprasza wszystkich do kontaktu. Np. przez bloga lub facebooka. „Nowe bywa trudne i może wymagać nowego słownictwa, ale ci, którzy mają dar wypowiadania swoich myśli, mają do powiedzenia coś odkrywczego i porywającego umysły, zawsze znajdują możliwie proste i nieskomplikowane słowa. Sława klucze – jasne i malownicze.” – tak w tomiku „Lutnia” komentuje jej twórczość TELEMACH PILITSIDIS.
Tadeusz Krawiec
